Ο Νίκος Παπαδογιάννης παρακολούθησε προσεκτικά το πρώτο φιλικό της ανανεωμένης Εθνικής μπάσκετ και επισημαίνει ότι οι Έλληνες -παρά τα φαινόμενα- τα καταφέρνουν στο κολύμπι.Στο 13ο λεπτό του χθεσινού αγώνα με την Ιταλία, την πεντάδα της Εθνικής Ελλάδας, της Εθνικής Ανδρών και όχι Ελπίδων, αποτελούσαν οι Κώστας Σλούκας…
Κώστας Χαραλαμπίδης, Μάικ Μπράμος, Κώστας Κουφός και Ίαν Βουγιούκας. Από ποιό παράξενο όνειρο ήταν βγαλμένη αυτή η εικόνα;
Μου άρεσε όμως, άσχετα με τα αίτια που δρομολόγησαν αυτόν τον αποδεκατισμό. Επιτέλους, θα εμφανίσουμε καινούρια πρόσωπα. Στο χθεσινό φιλικό, νικηφόρο επισημαίνω, πραγματοποίησαναν την παρθενική τους εμφάνιση με την Εθνική Ανδρών πέντε παίκτες: Μπράμος, Σλούκας, Χαραλαμπίδης, Πατ Καλάθης, Ξανθόπουλος. Απόψε, έχουν σειρά δύο άλλοι: Μαυροειδής, Μάντζαρης.
Επτά στους δεκάξι! Ντεμπούτο έκανε και ο προπονητής Ηλίας Ζούρος. Στα αποδυτήρια, τα μπουγέλα θα είχαν διαστάσεις Νιαγάρα. Οι αρμόδιοι για το κατάβρεγμα κουράστηκαν περισσότερο στο υγρό τελετουργικό που ακολούθησε τον αγώνα, παρά στο ίδιο το ματς.
Η χθεσινή Ιταλία, άλλωστε, θύμιζε Ελλάδα. Δίπλα στους λίγους έμπειρους πρωτοκλασάτους (Μπαρνιάνι, Μπελινέλι, Μαντσινέλι), παρουσιάστηκε μία στρατιά από άγνωστους. Οι δικοί μας άγνωστοι ήταν πολύ καλύτεροι από τους δικούς τους.
Βουτήξτε στα βαθιά, μάγκες, και κολυμπήστε. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Άλλες χώρες υιοθετούν αυτή τη στρατηγική ως modus operandi, με τρανό παράδειγμα τη Σερβία, η οποία (ως ενωμένη Γιουγκοσλαβία τότε) ανέθεσε στο 16χρόνο Ντίβατς ρόλο στα τελευταία δευτερόλεπτα ημιτελικού Παγκοσμίου Πρωταθλήματος, το 1986.
Ο αμούστακος Βλάντε έκανε τη γκάφα που άφησε την ομάδα του εκτός τελικού, αλλά ανδρώθηκε νωρίς και είδε το ταλέντο του να ανθίζει. Τρία χρόνια αργότερα, έπαιζε στο ΝΒΑ.
Για την Ελλάδα, το μακροβούτι των πρωτόπειρων στα βαθιά νερά είναι υποχρεωτική επιλογή. Υποχρεωτική, αλλά όχι ακριβώς δυσάρεστη. Ο Κώστας Παπανικολάου ήταν χθές ένα πολυεργαλείο που άνοιγε κάθε καταπακτή. Ο Μάικ Μπράμος έβαλε τα δύο τρίποντα (και τις τέσσερις βολές) που έδωσαν στην Εθνική μας τη νίκη. Ο Κώστας Σλούκας επιστράτευσε από την πρώτη μέρα το έμφυτο θράσος του. Ο Κώστας Κουφός εμφανίστηκε έτοιμος να αναλάβει καθήκοντα.
Τρακ είχαν χθές μόνο ο Πατ Καλάθης, ο Κώστας Χαραλαμπίδης και ο γεννημένος με τρακ Ίαν Βουγιούκας. Θα το ξεπεράσουν, μόλις συνειδητοποιήσουν ότι οι καιροί ου μενετοί. Δεν υπάρχει χρόνος για τρακ και δισταγμούς. Αυτοί θα φορέσουν τη φανέλα της Εθνικής στο Ευρωμπάσκετ. Δεν υπάρχουν άλλοι. Οι υπόλοιποι κήρυξαν επιλεκτική χρεωκοπία.
Τη φανέλα, επαναλαμβάνω για να μη ξεχνιόμαστε, της Εθνικής Ανδρών και όχι κάποιας Ελπίδων που θα παίζει μεταξύ συγγενών και φίλων. Τη φανέλα του Σπανούλη, του Διαμαντίδη, του Παπαλουκά, του Τσαρτσαρή, του Σχορτσανίτη, του Βασιλόπουλου και του Περπέρογλου. Του Κακιούζη, του Ντικούδη, του Χατζηβρέττα, του Παπαδόπουλου. Του Γιαννάκη, του Γκάλη, του Χριστοδούλου και του Φασούλα.
Οι παίκτες που θα πάνε στη Λιθουανία μπορεί να μη μιλάνε -ορισμένοι- τέλεια ελληνικά, αλλά θα φορέσουν το εθνόσημο με υπερηφάνεια και θα καταθέσουν στο παρκέ δίψα για διάκριση και χειροκρότημα. Έτσι κέρδισαν το χθεσινό ματσάκι, με ομαδική προσπάθεια και αλληλεγγύη. Οι δείκτες που έφεραν τη νίκη ήταν τα ριμπάουντ, η άμυνα, οι ελεύθερες βολές, το "όλοι για έναν".
Δεν έπαιξε καλύτερο μπάσκετ από την Ιταλία η Εθνική μας, ήταν όμως πιο ομάδα. Αύριο μεθαύριο θα εμφανίσει βελτίωση στους τομείς όπου είναι φυσιολογικό να υστερεί. Η επιθετική της λειτουργία ήταν χθές ένας γαλάζιος άμορφος χυλός, όπου κανείς δεν είχε συγκεκριμένο σαφή ρόλο και κανείς δεν γνώριζε τα χούγια του διπλανό του.
Αυτό δεν μπορεί παρά να διορθωθεί. Το μυαλό-κομπιούτερ του Νίκου Ζήση και ο διπλός φάρος των Φώτση-Μπουρούση είναι τα πρώτα σημεία αναφοράς. Εάν οι Μπράμος, Βασιλειάδης (αλλά και Παπανικολάου) δώσουν μία υποτυπώδη σιγουριά στο μακρυνό σουτ από τα πλάγια, θα δούμε μία διαφορετική Εθνική.
Η -ξεχασμένη επί Καζλάουσκας- άμυνα θα πρέπει ασφαλώς να είναι ο κοινός παρονομαστής όλων των σχεδίων του ταλαιπωρημένου Ηλία Ζούρου. Ομάδα που φτιάχνεται από το μηδέν δεν μπορεί παρά να ποντάρει πρωταρχικά στη σιγουριά των μετόπισθεν. Αν κρατήσει το μέσο της παθητικό κάτω από τους 75 πόντους, θα έχει πραγματοποιήσει το μεγαλύτερο βήμα προς τη διάκριση, όπως και αν αυτή ορίζεται.
Για μένα, που φυσικά έπιασα θέση πρώτος στο Αλίτους (με δικά μου, εν μέρει, έξοδα, μακριά από το τσάρτερ της χαράς) διάκριση θα είναι να χαρεί η ομάδα το παιχνίδι και να βγάζει καλό "φήλινγκ" στο θεατή που την παρακολουθεί. Χωρίς αγκομαχητό και χωρίς γκρίνια. Μας έλειψε αυτό τα τελευταία 2-3 χρόνια.
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Οπως γράφω και στη σημερινή "Ελευθεροτυπία", ο Σοφοκλής Σχορτσανίτης έχει μετανιώσει για την αποχώρησή του από την Εθνική ομάδα και είναι σε κακά χάλια, αφού το σοβαρότατο προσωπικό του πρόβλημα συνδυάζεται πια με μοναχικές ημέρες χωρίς το αποκούμπι του μπάσκετ. Μην εκπλαγείτε αν προχωρήσει σε πρωτοβουλία επανασύνδεσης μετά το τουρνουά της Λευκωσίας. Παραμένει βέβαια άγνωστο αν θα βρει την πόρτα ανοιχτή ή έστω μισάνοιχτη. "Οποιος φεύγει δεν επιστρέφει", έχει δηλώσει ο Ηλίας Ζούρος. Πώς θα αντιμετωπίσει αν βρεθεί αντιμέτωπος με μία αντρίκεια συγγνώμη;
Πηγή: gazzetta.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου