0 Dennis ο τρομερός

O Dennis Rodman ετοιμάζεται να μπει στο Hall-of-Fame. Ποιος να το φανταζόταν; Αλλά έτσι αλλοπρόσαλος ήταν πάντα ο "Worm". Εκκεντρικός για να κρύψει το ντροπαλό του προφίλ. Ταλαντούχος, πληθωρικός και ιδιόρρυθμος.Η ελληνική έκδοση του ΝΒΑ έχει γράψει και στο παρελθόν για το φαινόμενο "Rodman"…

παρουσιάζει άγνωστες πτυχές της ζωής του και τις μαρτυρίες του Phil Jackson από τα χρόνια που καθάριζε αυτοκίνητα, και "υιοθετήθηκε" από μια λευκή οικογένεια, μέχρι το τελετουργικό του πριν από τα παιχνίδια όταν καθόταν γυμνός στα αποδυτήρια.

Η Μαντόνα, η φωτογράφιση με το νυφικό, τα αμέτρητα τατουάζ, οι κλωτσιές σε φωτογράφους, τα βαμμένα μαλλιά και νύχια, το εξτρίμ ντύσιμο, τα σκουλαρίκια. Το περιτύλιγμα ενός χαρισματικού παίκτη, που φρόντισε να γίνει μύθος. Όχι μόνο για το παιχνίδι του, αλλά και για την εικόνα του. Πριν τον καλωσορίσουν στο "μουσείο" της Μασαχουσέτης ο ειδικός, Sam Smith, θα έχει "αφηγηθεί" την ιστορία του Rodman, καθώς ήταν αυτός που κλήθηκε να γράψει τη βιογραφία του παίκτη. Και πριν το κάνει, φρόντισε να γράψει για τον "άγνωστο" Dennis.

Μπορεί να έχει σπάσει πολλά ρεκόρ στα ριμπάουντ, να έχει κατακτήσει τίτλους "κορυφαίου αμυντικού" και να έχει γεμίσει τα χέρια του με δαχτυλίδια πρωταθλητή, ωστόσο, ο άνθρωπος που μπορούσε να μαρκάρει από τον Michael Jordan, μέχρι τον Shaquille O'Neal, παραμένει... υποτιμημένος. Έχει χαρακτεί στη μνήμη του παγκόσμιου μπάσκετ ως ένας ακούραστος εργάτης, χωρίς πολύ ταλέντο. Η αλήθεια, όμως, είναι διαφορετική...

"Δεν υπάρχει αμφιβολία για το πόσο πολύ ταλέντο έχει και το πως άλλαξε τον τρόπο που βλέπει ο κόσμος το μπάσκετ. Οι περισσότεροι παίκτες ενδιαφέρονται μόνο για να βάλουν μερικά καλάθια. Ο Dennis, όμως, είχε μεγάλη επιρροή στο παιχνίδι με τον τρόπο που έπαιζε άμυνα ή πηδούσε στα ριμπάουντ. Είναι όμως ένα αίνιγμα. Είναι σίγουρα μια από τις διάσημες προσωπικότητες του μπάσκετ τα τελευταία 20 χρόνια" παραδέχτηκε ο Phil Jackson, που θα ανέβει στο πόντιουμ να μιλήσει στην εκδήλωση για την "τάξη του 2011" τόσο για τον παλιό του παίκτη, όσο και το "δεξί του χέρι", τον Tex Winter.

Τα δύσκολα παιδικά χρόνια
Ο Rodman μεγάλωσε με τη μητέρα και τις δύο μεγαλύτερες αδερφές του, σε μια οικογένεια γεμάτη μπασκετικά γονίδια. Τα γράμματα, όμως, δεν τα έπαιρνε. Δοκίμασε να παίξει σε ένα τζούνιορ κόλετζ, αλλά δεν του άρεσε και τα παράτησε, με αποτέλεσμα να φύγει από το σπίτι και να μένει σε "κολλητούς" του. Είχε πάντα ένα ιδιαίτερο δέσιμο με τους δικούς του ανθρώπους και όπως λένε όλοι παρέμενε ένας πιστός φίλος.

Χαρακτηριστική είναι κι η ιστορία με τα κλεμμένα ρολάγια από το αεροδρόμιο. Ο Rodman είχε κάνει την κλοπή, θέλοντας να κάνει δώρα στους φίλους του. Και για του λόγου το αληθές όταν συνελλήφθη τα μάζεψε από τους αποδέκτες της γενναιοδωρίας του, τα επέτρεψε και αφέθηκε ελεύθερος.

Στη συνέχεια έβγαζε χρήματα καθαρίζοντας αυτοκίνητα, ενώ έκανε και τον επιστάτη σε ένα σχολίο. Ήταν η εποχή που δέθηκε με την οικογένεια του Byrne Rich. Ο Byrne είχε χάσει έναν δικό του άνθρωπο κι ήταν ένα φοβισμένο κλειστό αγόρι. Ήταν λογικό, οπότε, να "δέσει" με τον κλειστό Rodman που τον πήρε υπό την προστασία του. Σταδιακά έγινε μέλος της οικογένειας Rich, παρά το ότι έπρεπε να τεθεί αντιμετώπος και της σχετικής προκατάληψης. Δεν ήταν εύκολο στην Οκλαχόμα ένα μαύρο αγόρι να ζει με μια λευκή οικογένεια, ένα στόρι που θυμίζει αρκετά την ταινία "Blind side" (την ιστορία του παίκτη του football Michael Oher, με πρωταγωνίστρια την Sandra Bullock).

Από το δρόμο στο κολέγιο
Στην οικογένεια του Rodman τα μπασκετικά γονίδια δεν έλειπαν. Και οι δύο μεγαλύτερες αδερφές του υπήρξαν All-American στα κολεγιακά τους χρόνια, όμως, όπως και δακρύβρεχτη ιστορία που σέβεται τον εαυτό της, ο μικρός "Worm" κοβόταν από την ομάδα του γυμνασίου επειδή ήταν κοντός. Ψήλωσε κι αυτός απότομα και έφτασε λίγο πριν τα 20 να έχει ύψος 2.03.

Και στα 22 του χρόνια, χωρίς καμία εμπειρία -με εξαίρεση τις λιγοστές μέρες του στο Gainesville Junior College- από οργανωμένο μπάσκετ, είχε καταλήξει να πλένει αυτοκίνητα. Όχι ακριβώς το ιδανικό σενάριο για έναν παίκτη που στη συνέχεια θα έμπαινε στο Hall-of-Fame!

Η τύχη του (κι αυτή των ομάδων που αγωνίστηκε στο ΝΒΑ) άλλαξε όταν οι άνθρωποι του Southeastern Oklahoma (της περιφέρειας NAIA) άκουσαν για έναν τύπο που βγάζει... μάτια στα γήπεδα της πόλης. Τον εμπιστεύτηκαν, ανταποκρίθηκε (26 πόντοι και 13 ριμπάουντ μέσο όρο την πρώτη του χρονιά) και τα υπόλοιπα είναι ιστορία.

Εδώ καταρρίπτεται κι ο μύθος ότι ο Rodman δεν μπορούσε να σκοράρει. Είναι χαρακτηριστική η ιστορία κατά την πρώτη του σεζόν στο ΝΒΑ, όταν οι Pistons τον έστειλαν στο Summer League για να "πάρει παιχνίδια". Ο χαρισματικός φόργουορντ απάντησε με 36 πόντους ανά μέσο σε εκείνα τα παιχνίδια. Οπότε δεν τίθεται θέμα ότι μπορούσε να βάλει τη μπάλα στο καλάθι. Απλά, όπως εξηγεί ο Phil Jackson "στις ομάδες που έπαιζε υπήρχαν καλύτεροι σκόρερ, γιατί οπότε να αγχώνεται με τέτοια θέματα"...

Έτσι επικεντρώθηκε στην άμυνα που ήταν το... φόρτε του. Ήταν γρήγορος, σκληρός και έξυπνος, στοιχεία που του επέτρεπαν να μαρκάρει από point guard ως τον... Shaquille O'Neal. Ο προπονητής του στους Bulls θυμάται: "είχε κάνει καταπληκτική δουλειά στον Worthy, στον Magic, ακόμη και στον Jordan, καθώς ήταν η δεύτερη επιλογή του Detroit μετά τον Joe Dumars για αυτό το μαρκάρισμα" και συνεχίζει: "εμείς συνηθίζαμε να βάζουμε τον Luke Longley να σπρώχνεται με τον "Shaq" για τρία δωδεκαλεπτα, για να τον αναλάβει μετά ο Dennis που μπορεί να ήταν 40 κιλά πιο αδύνατος, αλλά τα κατάφερε μια χαρά απέναντι του".

Παράλληλα εξελίχθηκε ως ένας από τους κορυφαίους ριμπάουντερ στην ιστορία του ΝΒΑ, "κατεβάζοντας" το ένα... σκουπίδι μετά το άλλο χρησιμοποιώντας τις καλές του τοποθετήσεις, τα γρήγορα χέρια και τα ακροδάχτυλα του. Ο "Worm" δεν προσπαθούσε να αρπάξει τη μπάλα, αλλά αντίθετα τη χτυπούσε ελαφρά για να την γραπώσει σε μια δεύτερη κίνηση. Κάπως έτσι αναδείχτηκε εφτά φορές καλύτερος ριμπάουντερ του πρωταθλήματος, έχοντας 13.1 ανά παιχνίδια στα 14 χρόνια της καριέρας του (αλλά και 7.3 πόντους).

Ίσως, βέβαια, τα νούμερα που έχουν τη μεγαλύτερη σημασία είναι οι τίτλοι του ιδιόρρυθμου φόργουορντ, που πανηγύρισε περισσότερες από 50 νίκες στις 10 από τις 14 σεζόν του, ενώ στις πέντε από αυτές οι ομάδες του πέτυχαν περισσότερες από 60. "Τη χρονιά που πήραμε τον Dennis κάναμε 72 νίκες κι αυτό δεν είναι τυχαίο" εξηγεί ο Phil Jackson, που πήρε το ρίσκο του και βγήκε κερδισμένος, αν και παραδέχτηκε στη συνέχεια ότι η πρώτη επιλογή για το Chicago ήταν ο Dereck Coleman.

Ο ντροπαλός Rodman
Μπορεί ένας άνθρωπος που προκαλεί με κάθε του εμφάνιση, να είναι ντροπαλός; Κι όμως, αυτό είναι το παράδοξο του Dennis Rodman. "Δεν κοιτάει κανέναν στα μάτια" γράφει ο βιογράφος του, που εξηγεί ότι έκανε περισσότερο παρέα με τους φροντιστές της ομάδας, παρά τους παίκτες. "Νομίζω ότι αυτά που έκανε εκτός γηπέδου ήταν ένας ρόλος. Και αυτή η στροφή στην προσωπικότητα του, οφείλεται κατά ένα μεγάλο ποσοστό στην Madonna" εξηγεί ο Phil Jackson.

Όσοι τον γνωρίζουν καλά παραδέχονται ότι δεν είναι ο αλλοπρόσαλος τύπος με τα δερμάτινα, τις μηχανές και τα ασύστολα πάρτι. Μισεί -όσο τίποτα- να έρχεται σε αντιπαράθεση με τους άλλους, μισεί την εγκατάληψη και προτιμά να βλέπει τους προβολείς στραμμένους αλλού. Με μια γερή δόση υπερβολής ο Sam Smith αναφέρει ότι ο Rodman είχε χαμηλά ποσοστά στις βολές, όχι επειδή δεν είχε καλή τεχνική, αλλά επειδή σούταρε βιαστικά γιατί δεν του άρεσε που διακόπτεται το παιχνίδι και όλοι κοιτούν αυτόν.

Ο "καλός" κι ο "κακός"
Ο "διπρόσωπος" Rodman αποτελούσε μια ωρολογιακή βόμβα έτοιμη να εκραγεί. Για αυτό και απαιτούσε ειδικούς χειρισμούς. Ο προπονητής του στους San Antonio Spurs, Bob Hill είχε πει πολύ εύστοχα ότι "όταν παίζει ο Dennis δύο είναι οι πιο τρομαγμένοι άνθρωποι στο γήπεδο. Ο ένας είναι ο αντίπαλος προπονητής κι ο άλλος είναι ο προπονητής του".

Ενώ ο συμπαίκτης του σε εκείνη την ομάδα, που τυγχάνει να είναι ο εκ διαμέτρου αντίθετος χαρακτήρας, ο David Robinson θυμάται: "Όταν είσαι κοντά στον Dennis βλέπεις την καταστροφή να έρχεται. Αλλά σαν μπασκετμπολίστας ήταν μοναδικός".

Το περίεργο τελετουργικό του Rodman
Η πιο ενδιαφέρουσα ιστορία σχετικά με τον τρόπο σκέψης του ιδιόρυθμου Rodman αφορά το τελετουργικό που ακολουθούσε πριν από κάθε παιχνίδι και το οποίο "αποκάλυψε" ο Phil Jackson. "Οι παίκτες τον έβλεπαν σε μια ξεχωριστή ομάδα. Οι κανόνες παρέμεναν οι ίδιοι, αλλά ο Dennis χρειαζόταν μια διαφορετική αντιμετώπιση. Θεωρούσε αδύνατο να έρθει στο γήπεδο 1 1/2 ώρα πριν το τζάμπολ, όπως όριζε το πρόγραμμα. Υπήρχε μεγάλη πίεση και δεν την άντεχε.

Δεν έβγαινε ποτέ να σουτάρει, παρά μόνο ελάχιστα λεπτά πριν την έναρξη του ματς. Τον άφηνα να έρχεται μια ώρα πριν το τζάμπολ. Έβρισκε τον δικό του χώρο και δούλευε ατομικά: έκανε βάρη, ποδήλατο, διατάσεις. Στα 30 λεπτά πριν τον αγώνα μαζευόταν όλη η ομάδα στα αποδυτήρια για να δούμε το βίντεο και να μιλήσουμε. Τότε έμπαινε στην υπόλοιπη ομάδα ο Rodman, που έκανε μπάνιο και σε όλη τη διάρκεια του scouting καθόταν γυμνός στα αποδυτήρια με μια πετσέτα γύρω από το κεφάλι του.

Δεν μπορούσε να συγκεντρωθεί τόση ώρα. Χρειαζόταν να κάνει τα δικά του: γυμναστική, μπάνιο. Στο τέλος έβαζε τα παπούτσια του και κάποιος τον έσερνε στη φυσούνα. Κατά τη διάρκεια του αγώνα, πάντως, έδινε κάθε φορά τον καλύτερο του εαυτό. Ήταν ένας εξαιρετικός παίκτης για την τριγωνική επίθεση, ένας εκπληκτικός πασέρ. Αλλά και ένα αίνιγμα. Ήταν ένα καλόψυχο παιδί, χαλαρός, που δεν ήθελε ποτέ να τσακωθεί με κανέναν".

Αυτός είναι λοιπόν ο Dennis Rodman, που θα μπει τις επόμενες ώρες στο Hall-of-Fame. Ο χαρισματικός παίκτης, η αντικροούμενη προσωπικότητα, ο αυτοκαταστροφικός χαρακτήρας που ορκίστηκε να γίνει "όσο κακός ήθελε" ("Bad as I Wanna Be" που λέει και το βιβλίο του) και τελικά άφησε τη σφραγίδα του. Είτε έπαιζε ρόλο, είτε όχι.

Άλλωστε όπως έλεγε κι ο ίδιος "δεν τους ένοιαζε πόσο τρελός ήμουν, όταν γέμιζα τα γήπεδα".

Πηγή: sport24.gr