0 Ρόδο κι αγκάθι

14160Ο Χρήστος Κοντός γράφει την απόσταση της κόλασης με τον παράδεισο που είναι ένα.... τσιγάρο δρόμος για τον Παναθηναϊκό.Πόσο απέχει η κόλαση από τον παράδεισο; Ένα τσιγάρο δρόμος κι αυτό το τσιγάρο έχουμε μάθει στον Παναθηναϊκό να το αναβοσβήνουμε με την ταχύτητα πολυβόλου. Λίγες μέρες νωρίτερα, δυο τρεις ξενέρωτες εμφανίσεις στα φιλικά λίγο έλειψε να φέρουν την καταστροφή,

 

λες και ένα ματς προετοιμασίας μπορεί να αποτελέσει αυτή την εποχή ασφαλές μέτρο σύγκρισης.

Με την ίδια ευκολία που απαξιώθηκαν παίκτες και ομάδα, με την ίδια απογειώθηκαν κιόλας. Μια αρκετά καλή εμφάνιση σε ένα παιχνίδι ειδικών συνθηκών όπως αυτό με την Οντένσε, ήταν αρκετή για να αναστρέψει σε μεγάλο βαθμό το κλίμα και να πάει αρκετό κόσμο από το ένα άκρο στο άλλο. Οι χθεσινοί περιπατητές μεταμορφώθηκαν εν μία νυκτί σε σημερινούς παικταράδες. Συμβαίνουν αυτά όταν έχουμε μάθει να ζούμε χωρίς μέτρο. Θολώνει το μυαλό και προκύπτει μια αδυναμία να αντιληφθούμε τα πράγματα στις πραγματικές τους διαστάσεις.

Η Οντένσε δεν είναι η Μπαρτσελόνα της Σκανδιναβίας όπως λίγο έλειψε να πιστέψουμε ούτε όμως και μια ομάδα ψαράδων όπως έσπευσαν ορισμένοι να τη χαρακτηρίσουν όταν είδαν την άνεση με την οποία διαχειρίστηκε ο Παναθηναϊκός το ματς, παρά τις αβαρίες που προκαλούσαν η κακή εικόνα του στα προηγούμενα φιλικά και ο σχετικά χαμηλός βαθμός ετοιμότητάς του. Είναι μια καλή ομάδα, με μπόλικα τρεξίματα, αρκετή δύναμη στο παιχνίδι της και σε καλή φάση αυτή την εποχή. Δεν θα μπορούσε να κτυπήσει πρωτάθλημα στην Ελλάδα, νομίζω όμως ότι στην κατάσταση που βρίσκεται τώρα, άνετα θα μπορούσε να είναι μέσα στην πρώτη εξάδα της Σούπερ Λίγκας. Κι όταν με μόλις τρεις βδομάδες προετοιμασίας βγάζεις ένα καλό πρόσωπο απέναντι σε έναν αξιόλογο αντίπαλο και κρατάς με άνεση το πάνω χέρι, έχεις λόγους να είσαι αισιόδοξος και ικανοποιημένος.

Καλές ομάδες του Παναθηναϊκού στο παρελθόν είχαν ζόρια τέτοια εποχή απέναντι σε ομάδες περίπου ίδιας δυναμικότητας με τη σημερινή Οντένσε. Πρόχειρα μπορώ να θυμηθώ αρκετές αγχώδεις προκρίσεις με κάτι Γκράτσερ, Γκόριτσα, Λίτεξ Λόβετς, Πολόνια, Βίσλα Κρακοβίας, Σλάβια Πράγας, Ζαπορίζιε κλπ κλπ, σε χρονιές που κύλησαν αρκετά καλά στη συνέχεια. Είναι περίεργο τρένο οι ομάδες στην αρχή της σεζόν και κάτι χουνέρια τύπου Μακάμπι Τελ Αβίβ δεν λείπουν από το ημερήσιο πρόγραμμα. Κόσμος και κοσμάκης έχει κάψει τη γούνα του απέναντι σε ομάδες που δεν τις πιάνει το μάτι σου, γι' αυτό και δε λέει να απαξιώνεις μια καλή εμφάνιση σαν κι αυτή στη Δανία μόνο και μόνο επειδή η διαφορά κλάσης και εμπειρίας θεωρείται δεδομένη.

Πάντα σε κάθε ματς υπάρχουν κέρδη και ζημίες. Πράγματα που πήγαν καλά και κάποια άλλα που δεν πήγαν. Έχουν γραφτεί πολλά για τα συν και πλην του Παναθηναϊκού σ' αυτό το ματς. Κατά τη δική μου εκτίμηση, το ποιο σημαντικό στοιχείο που παρουσίασε ο Παναθηναϊκός στο παιχνίδι του είναι η συνοχή και η ομαδικότητα. Στην περυσινή σεζόν και με ελάχιστες εξαιρέσεις, βλέπαμε ένα σύνολο καλών ποδοσφαιριστών δεν έπαιζε σαν ομάδα. Εφέτος το είδαμε με την πρώτη. Ένας για όλους και όλοι για έναν θύμιζε η εικόνα του στη Δανία κι αυτό είναι ένα πολύ καλό σημάδι για τη συνέχεια.

Ίσως ακουστεί δυσάρεστα στ' αυτιά των πολλών αλλά είναι η πραγματικότητα. Η απώλεια του Σισέ στέρησε από τον Παναθηναϊκό έναν ποδοσφαιρστή παγκόσμιας κλάσης αλλά απελευθέρωσε ψυχολογικά όλους τους υπόλοιπους παίκτες. Το σταριλίκι είναι περίεργη υπόθεση στο ποδόσφαιρο και μια εμβληματική φυσιογνωμία σαν του Τζιμπρίλ, δημιουργούσε συνθήκες καπελώματος στ' αποδυτήρια. Όποιος έχει παίξει μπάλα, μπορεί να το καταλάβει. Δεν έχει γατάκια ο Παναθηναϊκός. Έχει παίκτες με αρκετά χιλιόμετρα στο κοντέρ τους, που δεν ήταν εύκολο να αποδεχτούν τον ηγετικό ρόλο που πήρε από διοίκηση και κόσμο ο Γάλλος στην ομάδα.

Ήταν αναμφίβολα πολύ λαμπερός ο Σισέ και σκέπαζε όλους τους άλλους. Δεν είναι τυχαία η αναφορά του Φερέιρα ότι το αστέρι πρέπει να είναι η ομάδα και όχι ένας παίκτης, όσο καλός κι αν είναι. Ο Σισέ ήταν ρόδο κι αγκάθι στ' αποδυτήρια του Παναθηναϊκού. Καλώς ή κακώς, αυτή είναι η πραγματικότητα. Όπως σε όλα τα πράγματα στη ζωή, κάπου κερδίζεις και κάπου χάνεις. Ο Παναθηναϊκός έχασε τη λάμψη και ενδεχομένως τα γκολ του, αλλά κέρδισε κάτι άλλο. Την αίσθηση ότι δεν παίζουν πια όλοι για έναν αλλά όλοι για όλους και για την ομάδα.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου